“Α! ΟΤΑΝ ΕΚΤΙΖΑΝ ΤΑ ΤΕΙΧΗ, ΠΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΣΕΞΩ!” Κ.Π ΚΑΒΑΦΗΣ
«Δεν είμαστε αυτό που παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ, οι καημένοι, οι πάμφτωχοι, χωρίς σπίτι, δουλειά και ρούχα μετανάστες κλπ. Και σπίτια έχουμε και συγγενείς και δουλειές στις πόλεις που αφήσαμε πίσω μας. Δεν ψάχναμε κατάλυμα εδώ στην Αθήνα αλλά ήρθαμε για να παλέψουμε (όσο αντέξει ο οργανισμός μας) για τη νομιμοποίηση μας, τα δικαιώματά μας και για αξιοπρεπείς όρους ζωής…» απόσπασμα από την συνέλευση απεργών πείνας στην κατάληψη νομικής.
Το τελευταίο διάστημα, όπως έχει γίνει αντιληπτό, γιγαντώθηκε το ενδιαφέρον πάνω σε ζητήματα που αφορούν τους μετανάστες. Πριν λίγες, μόλις, ημέρες , υπήρξε δυναμική παρέμβαση και κινητοποίηση από μεριάς μεταναστών, προκειμένου να διασφαλίσουν τα δικαιώματα και την επιβίωση τους. Το θέμα μπήκε στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας για τα Μέσα Ενημέρωσης, έγινε “κόκκινo πανί” για μερίδα πολιτικών φορέων και έδωσε το “πράσινο φως” σε συγκεκριμένους κύκλους, να εκφράσουν τις… ιδιαίτερες ευαισθησίες τους απέναντι στους μετανάστες. Μέσα σε αυτήν την αρένα που στήθηκε, η συζήτηση, φυσικά, αποπροσανατολίστηκε. Τα δίκαια αιτήματα για το άσυλο θάφτηκαν, οι φωνές για ίσα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα πνίγηκαν και εκείνο που περίσσεψε ήταν η περιφρόνηση…
Άπαντες, εντός της αρένας, κατέβαλλαν μεγάλη προσπάθεια να στρέψουν την κουβέντα στο άλλο, το πανεπιστημιακό άσυλο, στη λειτουργία των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και σε άλλα ζητήματα, πολύ μακριά από την ουσία της διαμαρτυρίας εκείνων που αναγκάστηκαν να καταλύσουν εντός της Νομικής για να υποχρεώσουν ένα σκληρό σύστημα που τους αγνοεί επιδεικτικά, να τους ρίξει, επιτέλους, μια ματιά…
…ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΚΥΛΑΝΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑ… Στη δικιά μας πόλη, ήρθε το ζήτημα του “φράχτη”, να απασχολήσει την καθημερινότητα μας. Βέβαια, ο “φράχτης” δεν ήταν κεραυνός εν’ αιθρία. Ήρθε απλά να ενισχύσει την υποκριτική μεταναστευτική πολιτική που ακολουθείται στην Ελλάδα, με τις κρυφές ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εμείς λέμε ότι η συγκεκριμένη πολιτική βαθαίνει το πρόβλημα παρά το λύνει. Δημιουργεί ζώνες και ανθρώπους δύο ταχυτήτων, αφού η πλειοψηφία των μεταναστών και προσφύγων, ακόμα και αυτών δεύτερης και τρίτης γενιάς, δεν απολαμβάνουν ισότιμη πρόσβαση σε ευαίσθητες κοινωνικές λειτουργίες, όπως είναι η Παιδεία, η Πρόνοια, η Υγεία. Πρόκειται για ανθρώπους “σκιές”.
Η συγκεκριμένη, ελεγχόμενη από την Ευρωπαϊκή Ένωση μεταναστευτική πολιτική, ορίζει την Ελλάδα ως πρώτη χώρα υποδοχής σε ευρωπαϊκό έδαφος , ρόλος που ούτως η άλλως της ανήκει γεωγραφικά. Σύμφωνα με τη συνθήκη του “Δουβλίνου ΙΙ”, η Ελλάδα καθίσταται μοναδική αρμόδια για τη διευθέτηση των εκκρεμοτήτων των μεταναστών, που πατάν το πόδι τους σε ευρωπαϊκό έδαφος. Και αυτό, ενώ είναι γνωστή η δυσκαμψία του ελληνικού κράτους στην διεκπεραίωση ζητημάτων όπως το άσυλο. Από το σύνολο των αιτήσεων ασύλου που έχουν υποβληθεί, κάτω από το 1% έχει εγκριθεί. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τις ανανεώσεις αδειών παραμονής, αφού όλο και περισσότερο σφίγγει ο κλοιός για την επανέκδοση τους. Μέσα στο ασφυκτικό αυτό κλίμα, παρατηρείται η γιγάντωση ενός ιδιότυπου ρατσισμού, μεταξύ Ευρωπαίων και μεταναστών. Οι πρώτοι τρέμουν στην ιδέα ότι κάποιοι εισβάλλουν στην ευημερία τους. Οι δεύτεροι αναζητούν μία θέση στην ευημερία της Δύσης.
Εμείς σαν ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑΣ, καταρχήν συντασσόμαστε με τη λογική που λέει ότι και ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός, πέρα από αυτόν του ρατσισμού, του εθνικισμού, της ξενοφοβίας, της μιζέριας και της εξαθλίωσης. Η δικιά μας άποψη στο ζήτημα του “ φράχτη” είναι ξεκάθαρη: Το πρόβλημα δε λύνεται με “φράχτες” και καταστολή. Ο “φράχτης” και η θωράκιση απέναντι στους μετανάστες δεν μας σώζει από την εργασιακή ανασφάλεια, από το φόβο της τρομοκρατίας, από την ανησυχία μας για ανίσχυρη δημοκρατία. Δεν μας βελτιώνει την ζωή, δεν μας προφυλάσσει από τραπεζίτες, από Δ.Ν.Τ., από πολυεθνικές. Δεν μας αυξάνει τους μισθούς και δεν σώζει τα ασφαλιστικά ταμεία. Εξάλλου, ο “φράχτης” δεν καταλύει τα καθεστώτα που διώκουν ανθρώπους, δεν σταματά τους πολέμους στις χώρες προέλευσης των μεταναστών, δεν ανακόπτει τα φυσικά φαινόμενα που οδηγούν στη φυγή πληθυσμούς ολόκληρους. Ο “φράχτης” δεν θα αποδώσει στους μετανάστες και πρόσφυγες τα απαραίτητα έγγραφα για να ταξιδέψουν, δεν τους προφυλάσσει από τους “μεσάζοντες” και τους νταβατζήδες που τους διακινούν, δεν τους εξασφαλίζει τη ΖΩΗ.
Ας δούμε τι έγινε στην Ισπανία. Το κύμα των μεταναστών δεν αναχαιτίστηκε, αλλά βρήκε άλλα περάσματα. Σε πολλές περιπτώσεις το “αντίτιμο” πολλαπλασιάστηκε, οι διακινητές οργανώθηκαν σε ανώτερο επίπεδο και η διαπλοκή γιγαντώθηκε. Επιπλέον, ο “φράχτης” στην Ισπανία πήρε και χαρακτηριστικά “γκιλοτίνας”. Πολλοί μετανάστες στην απεγνωσμένη προσπάθειά τους να τον περάσουν βρήκαν το θάνατο. Ο αριθμός των χαμένων ψυχών σημειώνει τρομακτική άνοδο. Και στο Μεξικό όμως, όπου ο “φράχτης” κατασκευάστηκε για να “χτυπήσει” την εμπορία όπλων και ναρκωτικών, όχι μόνο δεν είχε αποτελέσματα, αλλά προκάλεσε την καλύτερη οργάνωση του συγκεκριμένου εμπορίου, το οποίο είναι γνωστό ότι αποδίδει τα υψηλότερα ποσοστά κέρδους. Στο Ισραήλ, το “τείχος” των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, συρρίκνωσε τον λαό των Παλαιστινίων και τους καταδίκασε σε διαρκή πόλεμο για την αναγνώριση της γης τους. Τέλος, το “τείχος” του Βερολίνου μπορεί να έπεσε, σίγουρα όμως το τέλος της ιστορίας δεν έχει έρθει, όπως διατείνονταν μερικοί τον καιρό εκείνο, 22 χρόνια πριν. Η “ιστορία” συνεχίζει να γεννά ορδές καταπιεσμένων, κομμάτι των οποίων είναι και οι μετανάστες και πρόσφυγες.
…ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΥΣ… Αυτό το δίπολο μάλλον έχει την σημασία του. Προκειμένου τα νέα μνημόνια και τα νέα μέτρα στους μισθούς, στις συντάξεις, στην παιδεία, σε όλους σχεδόν τους τομείς, να βρουν λιγότερη αντίσταση και να παγιωθούν χωρίς εκπτώσεις, είναι βολικό να συντηρούνται τα ιδεολογήματα περί τρομοκρατίας των μεταναστών, περί εγκληματικότητας και άλλων δεινών.
Από την άλλη, είναι πολύ σημαντικό να δούμε και τον πραγματικό εχθρό, αυτόν που κρύβεται πίσω από ότι στριμώχνει τη ζωή και την καθημερινότητά μας. Το “κόλπο” είναι να μην βρεθούν ποτέ κοντά οι ιθαγενείς με τους εισβολείς. Επ’ ουδενί δεν πρέπει να ενοποιηθούν οι δύο αυτοί “κόσμοι”. Η σύμπραξή τους θα μπορούσε να ισχυροποιήσει κοινές στοχεύσεις, όπως η κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης και η καλύτερη ποιότητα ζωής, η δημιουργία γεφυρών που καταργούν τα τείχη… σε πολιτισμό και κουλτούρα.
Ας μην ξεχνάμε ότι τα σύνορα είναι ανοιχτά για τις μεγάλες εταιρίες και το κεφάλαιο, ώστε να ανεβάζουν τα κέρδη απομυζώντας τις δικές μας ζωές. Τα σύνορα είναι ανοιχτά για να μετεγκαθίστανται τα εργοστάσια σε άλλες περιοχές, ενσωματώνοντας πλήρως τη λογική της λιτότητας που επιβάλλει η ΕΕ. Όλα αυτά βέβαια, κατοχυρωμένα και με συνθήκες (Μπολκεστάιν, Μάαστριχτ), που θωρακίζουν τα δικαιώματα αυτών που επωφελούνται. Στην αντίπερα όχθη όμως, κάποιες άλλες συνθήκες (Σέγκεν, Δουβλίνο ΙΙ) ρίχνουν στο απόσπασμα τους εργαζόμενους και τους πολίτες ΟΛΩΝ των χωρών, φθηναίνουν περισσότερο την εργατική τους δύναμη.
Εμείς σαν νέοι, εργαζόμενοι, μαθητές, σπουδαστές, φοιτητές, άνεργοι, ελεύθεροι επαγγελματίες της πόλης, περιμένουμε και απαιτούμε να δούμε άλλες κατασκευές (αρχιτεκτονικές, πολιτιστικές, ιστορικές, αγροτικές), που θα αναβαθμίζουν τον τόπο και θα προσφέρουν κάτι αξιοποιήσιμο. Δεν ανεχόμαστε να αφήσουμε κληρονομιά το “φράχτη της ντροπής” και άψυχα σώματα, από τη μία ή την άλλη πλευρά.
Ο Έβρος έχει ανάγκη από άλλους “φράχτες”. Έχει ανάγκη από “φράχτες” και αναχώματα που θα αποτρέπουν τις πλημμύρες σε χωριά και αγροτικές καλλιέργειες. Έχει ανάγκη από “φράχτες” που θα παροπλίσουν το παραεμπόριο, το λαθρεμπόριο ναρκωτικών και τη σωματεμπορία.
Οι “φράχτες” όμως που ζητά ο λαϊκός παράγοντας, αφήνει αδιάφορη την εξουσία, εάν δεν της προκαλεί αποστροφή λόγω απειλής.
Τι μας απομένει άλλο, από το να αναδείξουμε με κάθε τρόπο τη δική μας βούληση και να την αποσυνδέσουμε από… Θεούς και Δαίμονες.
Η Ανοιχτή Συνέλευση Ορεστιάδας προσδοκά να προβληματίσει και να συσπειρώσει κόσμο σε αυτήν την λογική. Ας πάψουμε να αλληθωρίζουμε μπροστά στα προβλήματα αυτά, στα δικά μας προβλήματα…
ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑΣ